Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest aktem normatywnym, określającym kierunki zagospodarowania przestrzennego gminy. Wprowadzone do obrotu prawnego ustawą z 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym miało znikomy wpływ na planowanie przestrzeni gminy. Jego ranga jako opracowania planistycznego sukcesywnie jednak wzrasta. W aktualnym stanie prawnym przesądza o możliwym przeznaczeniu terenu określanym w planie miejscowym. Nie wiąże wszak przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy i decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego. Ważąc jednak na zapisy „Koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju 2030” można domniemać, iż jego ranga będzie nadal wzrastać. Studium jest opracowaniem planistycznym obejmującym obszar całej gminy. Wyznaczone w nim kierunki zagospodarowani przestrzennego determinują przeznaczenie terenu, wskazują potencjalne sposoby zagospodarowania terenu oraz artykułują możliwy kierunek rozwoju poszczególnych obszarów gminy. Zmiana studium, co do zasady jest czynnością fakultatywną. By dokonać tej ostatniej wymagane jest przeprowadzenie procedury planistycznej, której tryb co do zasady odpowiada procedurze sporządzania planu miejscowego.
